Mijn ouders zijn er al jaren sterk van overtuigd en de laatste tijd begin ik het zelf ook steeds meer te denken. Vroeger was alles beter. Natuurlijk heb ik nog niet veel 'vroeger' om op terug te blikken maar als ik nu kijk naar jonge kinderen, in het bezit van elk beschikbaar playstation model, ben ik blij dat ik ben opgegroeid in de fabulous nineties.
Tijdens deze jaren leerde ik mijn eerste grote liefde kennen. Hij was blond en ontzettend knap, larger than life, verdiende goed (wat toch handig meegenomen is;)), kon schitterend dansen en hij was er altijd voor me wanneer ik hem nodig had... Ik moest zijn cd maar opzetten. Wanneer ik droevig was, verzekerde hij me dat hij mijn hart nooit zou breken en me alleen liefde kon geven en wanneer ik dolgelukkig was, dansten we samen op zijn grootste hits. Ik deed zelfs zijn meest ingewikkelde danspasjes na, zonder enige moeite.
Mijn vriendinnen waren helemaal zot van zijn vrienden en we hebben uren samen doorgebracht waarin we hardop droomden over ons leven later, aan de zij van één van die goddelijke kerels. Ik droeg zelfs t-shirts of een horloge met zijn mooie hoofd erop en 's nachts sliep ik in zijn lakens. Ik was er echt van overtuigd dat ik zijn ware liefde was. Alleen kon ik hem daar maar moeilijk van overtuigen. Nick Carter, zo heette hij. Nu beter bekend als 'die blonde homo van de Backstreet Boys met dat oerlelijke kapsel' en als ik eraan terugdenk, kan ik me eigenlijk wel vinden in die beschrijving.
Ik kan nog steeds de meeste van hun nummers van begin tot einde meezingen en mijn oud BSB-fanclubpasje wordt na al die jaren nog zorgvuldig bewaard. Toch schaam ik me helemaal niet voor dat stukje van mijn leven. Playbackend voor de spiegel met een borstel in m'n handen was ik het gelukkigste kind ter wereld en dat kleine pasje -dat door vriendinnen nog geregeld wordt bovengehaald om me ermee uit te lachen- doet me enkel nog denken aan hoe groots ik me toen voelde.
