Het mooiste Kerstlied van de jaren '90...

Is ongetwijfeld dat van Mariah Carey! All I want for Christmas is You!

Het doet me altijd denken aan een van de leukste namiddagen die ik ooit heb beleefd. Samen met een vriendin zocht ik het perfecte cadeautje voor de rest van onze vriendengroep. En daarbij hadden we afgesproken dat we dat jaar onze cadeautjes zelf zouden maken, dus  hadden we dagen lang winkels afgezocht naar iets wat zelfgemaakt leek, maar niets gevonden... Tot ik aankwam op het kot van die vriendin.

Mariah Carey op de achtergrond en een bandrecordertje op haar bureau zorgden voor het beste (maar vooral grappigste) kerstcadeau allertijde: 5 bandjes met een zelfgezongen versie van deze hit! Kwaliteit was het niet, maar wel heel erg hilarisch!

Om mijn lijstje 'beste Kersthits' af te maken:
2. Last Christmas van Wham! Omdat George zo sexy was met z'n weelderige haardos, haha!
3. Driving home for Christmas van Chris Rea, omdat het nummer van een goed jaar is;) En omdat Chris z'n froe lijkt op die van George!
4. Christmas is going to the dogs van Eels, omdat het een leuk nummer is! Filmpje is niet van Eels, dat vond ik niet:)

Iets met rauwe banaantjes!

Gisteravond stond Selah Sue in het Depot in Leuven, en ik was een van de gelukkigen die erbij waren! Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik geen fan was voor gisteren... Verder dan 'Raggamuffin' kwam ik niet, maar donderdag viel ik van de ene verrassing in de andere!

Selah Sue kwam niet alleen. Mighty Mike zou de boel op gang brengen, maar die liet het afweten en dus moesten Selah Sue en AKS alleen een feestje bouwen, wat hen goed gelukt is! Haar solo optreden was nogal rustig, met veel akoestische gitaar, funky nummers en een bom van een soulstem. Wat me vooral verbaasde, was het geluid dat uit zo'n klein meisje kwam. Ze is een enorm veelzijdige zangeres die me vaak deed denken aan de grote Erykah Badu.

Na haar solo optreden, brachten The Mixfits een erg onopvallende en korte set. Dat onopvallend kan je letterlijk nemen, want ze werden in het donker achter een kleine tafel in de hoek op het podium geplaatst, terwijl AKS hun spullen aan het opzetten waren. De kabels vlogen zelfs over hun hoofd! Best wel zielig voor "het  het dodelijkste DJ-duo dat ons land rijk is" (Het Depot).

Daarna werd ik nog een tweede keer verbaasd door het dubstep geweld van AKS ft. Selah Sue, een mix van breakbeat, funk, drum n bass, dub(step) en electronics.  Het was vooral grappig om te zien hoe zo'n klein meisje met zo'n pluizig haar zo kon MC'en en springen tegelijk!  Ik was ook nog nooit naar een dubstep feestje/avond/... geweest, maar het was zo aanstekelijk dat we zelfs zijn gaan dansen! Ookal wist ik niet goed hoe je op dubstep danst... Ik moet erg slecht geweest zijn, want de jongen die normaal niet danst in het bijzijn van meiden, deed dat plots wel. I wonder...Was it me?:)

Nu ja, het was het zeker voor herhaling vatbaar..Ik heb weer wat bijgeleerd over Selah Sue en over "de traagste dansmuziek allertijde"! En ik beloof hierbij plechtig dat ik volgende keer het ' gooi een glas op de grond'-pasje perfect onder de knie (of in de arm en hoofd) heb!

Om in de sfeer te komen: Rauwe banaantjes!

We Are, VR!

Bij het overlopen van mijn vorige blogposts merkte ik dat ik mijn oorspronkelijke concept nogal uit het oog verloren ben. Tijd dus om er iets aan te doen. Als er iets niet mag ontbreken in een verhaal over de jaren '90, dan zijn het de VR Troopers wel. Wie zegt u? Jaja, de VR Troopers, voor sommigen onder ons beter bekend als 'de Power Rangers van den Aldi', maar mijn all time favorite superhelden, gemaakt in het virtual reality tijdperk van de jaren '90.

Dat de VR Troopers veel cooler waren dan de Power Rangers blijkt gewoon al uit het feit dat de Rangers met 5 nog moeite hadden om Rita Repulsa (schitterende naam) te verslaan. De VR Troopers daarentegen deden het met 3 tegen een heel leger cyborgs en mutanten van Karl Ziktor, Grimlord voor de vrienden in de virtual reality.

De drie VR Troopers zijn ook erg succesvol gebleven na hun trooper avontuur, terwijl het voor de Rangers nogal triest is afgelopen, zo blijkt. Bij de Troopers blijft het emmy's en muziekprijzen regenen, wat niet gezegd kan worden van de Rangers. In het kader van het onderzoek "What are the Rangers doing now", een overzicht!

Eentje werd veroordeeld tot de doodstraf. Hij had een koppel vastgebonden aan het anker van een boot en liet hen zo tot op de bodem van de zee zakken. Hij wilde liever niet betalen voor de boot. De rode ranger zou na een virtual reality periode, zijn toevlucht hebben gezocht in gay porn. En tot overmaat van ramp stierf de gele Ranger na haar superheldenwerk, in een auto-ongeval...

Ik had graag gewild dat mijn verhaal hier stopte... Maar ik was het de journalist in mij verplicht om op zoek te gaan naar details. De moordende ranger, bleek opeens nooit een echte ranger geweest te zijn. Skylar Deleon was slechts een figurant in 1 aflevering. Of het 'gay for pay' verhaal waarheid of fictie is, laat ik aan jullie over (Google het maar eens. Ik durf de website met het 'bewijsmateriaal' er niet op te zetten wegens expliciete inhoud:)). Hoewel ik de gelijkenis tussen beide niet zie, past het verhaal wel erg goed in het mijne. WE ARE VR!

Om een beetje nostalgie op te wekken:

It's Morphin' Time! (omdat ik ze nu ook kan appreciëren:))

We Are VR!      

Free news, Bad news?

Moet online nieuws enkel tegen betaling beschikbaar worden? Rond deze vraag draaide het vierde Mediacafé dat afgelopen donderdag in Gent plaatsvond. Voor deze gelegenheid waren bekende buitenlandse journalisten zoals Prof. George Brock van The Times en Paul Lewis van The Guardian naar België afgezakt, om samen met Dieter Haerens van De Tijd online te debatteren over volgende vragen:  

Kunnen we de oude businessmodellen, waarbij we betalen voor papieren kranten, rechtstreeks overbrengen naar de online media? Kwaliteit kost geld, dus zouden we ervoor moeten betalen, ook online, maar is kwaliteit in onze media geen basisrecht? Zou het geen evidentie moeten zijn? En, heeft een journalist er eigenlijk wel baat bij dat zijn inhoud verdwijnt achter slot en grendel? Kan hij/zij zich dan nog voldoende profileren online?  

The Times heeft haar online nieuwssite sinds kort uitgerust met een paywall en ook De Tijd online is sinds juni 2010 betalend. Voor deze laatste krant is het een 'groot' succes geworden, want zij had na iets meer dan een maand al 3000 abonnees.

Ik kon me echter het meest vinden in het standpunt van Paul Lewis. Net zoals hem vind ik het absoluut geen goed idee. Als journalist niet, maar ook niet als lezer. Als je als journalist achter een paywall verdwijnt, hoe kan je dan nog in contact komen met je publiek? Niet iedereen die je zou willen bereiken met je verhaal, gaat willen betalen voor een artikel op internet en als niemand wil betalen, waar sta je dan als topjournalist? Natuurlijk gaan er mensen zijn die wel voor online nieuws willen gaan betalen, kijk maar naar het succes van De Tijd. Maar dit is een nichepubliek. Een grote groep mensen ga je als journalist zo nooit kunnen bereiken.

Als toekomstig journaliste is het misschien wat gevaarlijk om het volgende te zeggen, maar ik zou ook niet willen betalen voor online kranten. Gratis en véél nieuws, is toch net hetgene dat het internet zo interessant maakt? En volgens mij ben ik niet alleen die er zo over denkt, kijk maar naar die miljoenen mensen die films, series, muziek en wat nog downloaden... We houden allemaal van een goede film, maar nog meer als we hem gratis kunnen verkrijgen, nee?

Ik sla even een zijstraat in...

Is met "hey milfke" worden nageroepen een eerste teken van ouderdom?

Ergernis

Het NMBS-personeel had er vandaag blijkbaar geen last van, maar ik des te meer! Wat heb ik me geërgerd en, voor de eerste keer, hoera voor m'n blog die nu de perfecte uitlaatklep blijkt te zijn. 

Om 12.31u kwam ik aan op het pleintje voor het station en ik twijfelde. Om 12.38u zou m'n trein vertrekken richting het verre Limburg... Moest ik spurten om de trein te halen of had ik nog even tijd om aan een automaat een enkel kaartje te betalen? Vertrouwend op "techniek" stapte ik het station binnen. Daar was het plots 7 minuten later en hoorde ik door de micro aankondigen dat mijn trein NU ging vertrekken. "Lomperik", dacht ik bij mezelf. Typisch iets voor mij om m'n horloge niet juist te hebben staan. Tot ik op de kleine klok in het station keek...Volgens deze klok had ik nog 3 minuten. En nog een andere klok gaf me nog 5 minuten. Zoveel klokken en geen enkele die juist liep. Kortom, ergernis 1: de NMBS wist vandaag niet hoe laat het was. (Hoewel, het loket dat om 12.28u (écht waar) moest sluiten, was inderdaad netjes gesloten. Hier wist iedereen hoe laat het was)

Ergernis 2: ik slaag er precies altijd in om in de verkeerde rij te gaan staan. Omdat ik nu toch 40 minuten moest wachten op een volgende trein, dacht ik van de gelegenheid gebruik te maken om m'n campuskaart te verlengen. "Goed plan!" dacht ik, "dan is papa ook weer tevreden." 7 mensen stonden voor me, dus zo lang kon het niet duren. Maar, eerdere rij-keuzes in het achterhoofd houdend, had ik beter moeten weten. De rij naast me ging dubbel zo snel. Dubbel zo snel! In die rij gaan staan, was echter ook geen oplossing, want alle andere wachtenden hadden deze snelheid ook opgemerkt. Dus bleef ik staan en ergerde ik me maar wat. 7 mensen...dat kon niet lang duren.

Ondertussen ging de printer kapot, moest er even gelachen worden met de collega's, werd er nog wat langer gestaard naar de printer en bewoog de man achter het loket steeds trager. 30 minuten waren intussen voorbij en ik werd wild.  3 mensen achter mij hadden hun trein gemist en de man die achter het loket zou moeten zitten, zat er niet meer. En dat aan het loket voor 'onmiddellijk vertrek + treinkaarten'. Ook dat nog... Wie vond het een logisch idee om voor deze twee categorieën EEN loket te maken?

Nog 8 minuten en 6 mensen voor mij, besefte ik dat ik ook deze trein zou missen. Naar de automaten dus!  Mijn strijd was jammer genoeg nog niet gestreden, want, ergernis 3, de automaat kon m'n bankkaart uiteindelijk niet lezen. Misschien mijn eigen schuld, maar ik steek het op mijn bank die blijkbaar alleen in Portugal en Maaseik gekend is. (ik zeg niet welke bank het is, want dan wordt er nog meer met mijn Limburg-zijn gelachen:))

Gelukkig kon ik nog net het laatste ritje van de rail-pass van de mama van een vriend gebruiken, die het zelf eigenlijk nog nodig had. De trein heb ik nog net gehaald en toen ik het eindstation bereikte bedacht ik me:

Zoveel moeite gedaan voor een kaartje, en dan komt niemand het controleren!!     

Why I Blog?

Voorlopig kom ik nog niet verder dan "omdat het moet" maar hopelijk heb ik binnen enkele weken een betere drijfveer gevonden. Deze vraag stelde ook Andrew Sullivan zichzelf op zijn blog en gelukkig weet hij, in tegenstelling tot mezelf, wél perfect waarom hij blogt.

"The simple experience of being able to directly broadcast my own words to readers was an exhilarating literary liberation." Voor Sullivan is een blog dus de ideale manier om je gedachten te ordenen door middel van snelle en korte posts waardoor je met lezers in contact kunt komen en in discussie kunt gaan. Voor Sullivan is een goede blog dan ook "your own private Wikipedia."

Ikzelf ervaar het zo helemaal niet. Wellicht moet dit nog komen naarmate ik wat regelmatiger posts online zet, maar op dit moment verschijnen mijn woorden niet vloeiend op het scherm. Ik lees en herlees mijn tekst om vervolgens helemaal opnieuw te beginnen, wat mijn zin tot bloggen totaal niet bevordert. Begrijp me niet verkeerd, het is ook niet zo dat ik een grondige hekel heb aan deze vorm van journalistiek maar ik reken mezelf toch nog tot het kleine groepje sceptici. Bovendien heb ik wekenlang mijn hoofd liggen breken over een passend thema voor mijn blog. Uiteindelijk heb ik dan maar besloten om over mezelf te bloggen...Niet meteen een onderwerp met journalistieke ambities, maar kom, laat mezelf het thema dan maar zijn. 

Wat me uiteindelijk het meest is opgevallen, is Sullivans mening over het ideale blogbericht: kort, geschreven zonder er al te veel over te hebben nagedacht want "No one wants to read a 9,000-word treatise online." Waarom doet hij het dan zelf?! Als je in je hele betoog een pleidooi houdt voor korte berichten, moet je zelf geen verhaal van 5237 woorden (8 volle Word-pagina's) online zetten. Zoals hij zelf al zei: niemand wil dat lezen. 

Het is écht herfst...

Het was lang geleden dat ik op 1 november nog eens op een kerkhof was, en na vandaag weet ik weer waarom. Met overleden familieleden geconfronteerd worden, is voor niemand leuk maar dat maakte mij vandaag niet per se ongelukkig. Wat me wel de hele dag heeft beziggehouden, is mijn opa, die ieder jaar op 1 november, moedig de graven van zijn familie en vrienden afgaat. En ieder jaar worden het er meer. Het moet  verschrikkelijk  voor hem zijn om de mensen, waarmee hij zo'n groot deel van zijn leven heeft gedeeld, één voor één te moeten afgeven. En dan nog blijft hij zijn vrolijke zelf, lachend en moppen tappend met zijn kleindochters.  Toch heeft me deze gedachte vandaag niet losgelaten en op een dag als vandaag denk ik dus écht dat vroeger alles beter was.

"Set Adrift on Memory's Bliss"

Mijn ouders zijn er al jaren sterk van overtuigd en de laatste tijd begin ik het zelf ook steeds meer te denken. Vroeger was alles beter. Natuurlijk heb ik nog niet veel 'vroeger' om op terug te blikken maar als ik nu kijk naar jonge kinderen, in het bezit van elk beschikbaar playstation model, ben ik blij dat ik ben opgegroeid in de fabulous nineties.

Tijdens deze jaren leerde ik mijn eerste grote liefde kennen. Hij was blond en ontzettend knap, larger than life, verdiende goed (wat toch handig meegenomen is;)), kon schitterend dansen en hij was er altijd voor me wanneer ik hem nodig had... Ik moest zijn cd maar opzetten. Wanneer ik droevig was, verzekerde hij me dat hij mijn hart nooit zou breken en me alleen liefde kon geven en wanneer ik dolgelukkig was, dansten we samen op zijn grootste hits. Ik deed zelfs zijn meest ingewikkelde danspasjes na, zonder enige moeite.

Mijn vriendinnen waren helemaal zot van zijn vrienden en we hebben uren samen doorgebracht waarin we hardop droomden over ons leven later, aan de zij van één van die goddelijke kerels. Ik droeg zelfs t-shirts of een horloge met zijn mooie hoofd erop en 's nachts sliep ik in zijn lakens. Ik was er echt van overtuigd dat ik zijn ware liefde was. Alleen kon ik hem daar maar moeilijk van overtuigen. Nick Carter, zo heette hij. Nu beter bekend als 'die blonde homo van de Backstreet Boys met dat oerlelijke kapsel' en als ik eraan terugdenk, kan ik me eigenlijk wel vinden in die beschrijving.

Ik kan nog steeds de meeste van hun nummers van begin tot einde meezingen en mijn oud BSB-fanclubpasje wordt na al die jaren nog zorgvuldig bewaard. Toch schaam ik me helemaal niet voor dat stukje van mijn leven. Playbackend voor de spiegel met een borstel in m'n handen was ik het gelukkigste kind ter wereld en dat kleine pasje -dat door vriendinnen nog geregeld wordt bovengehaald om me ermee uit te lachen- doet me enkel nog denken aan hoe groots ik me toen voelde. 

  

Welkom!

Dag allemaal!

Na 22 jaar onbekend te zijn geweest op het wereldwijde web, heb ik eindelijk die stap gezet. Ik ga een blog bijhouden…

Volgens mij ben ik net zo benieuwd als jullie, want eigenlijk heb ik niets belangrijks te vertellen. Wie wacht er nu op de mening van een 22 jarig Limburgs meisje? Net wat ik dacht… niemand!  Ik wil jullie hier ook niet overladen met mijn eigen mening over alles wat er vandaag gebeurt en niet gebeurt, dat laat ik aan andere wereldverbeteraars.

Ik zou jullie graag willen meenemen naar mijn persoonlijke leefwereld,  iets vertellen over de dingen die mij hebben gemaakt tot wat ik nu ben en later zal worden. Mijn kindertijd kan ik dan ook moeilijk achterwege laten, de geweldige jaren ’90 waarin lelijke kleren de norm waren en boysbands over de  wereld van jonge meisjes heersten… En ik moet het toegeven, ook ik was er zo eentje.