Free news, Bad news?

Moet online nieuws enkel tegen betaling beschikbaar worden? Rond deze vraag draaide het vierde Mediacafé dat afgelopen donderdag in Gent plaatsvond. Voor deze gelegenheid waren bekende buitenlandse journalisten zoals Prof. George Brock van The Times en Paul Lewis van The Guardian naar België afgezakt, om samen met Dieter Haerens van De Tijd online te debatteren over volgende vragen:  

Kunnen we de oude businessmodellen, waarbij we betalen voor papieren kranten, rechtstreeks overbrengen naar de online media? Kwaliteit kost geld, dus zouden we ervoor moeten betalen, ook online, maar is kwaliteit in onze media geen basisrecht? Zou het geen evidentie moeten zijn? En, heeft een journalist er eigenlijk wel baat bij dat zijn inhoud verdwijnt achter slot en grendel? Kan hij/zij zich dan nog voldoende profileren online?  

The Times heeft haar online nieuwssite sinds kort uitgerust met een paywall en ook De Tijd online is sinds juni 2010 betalend. Voor deze laatste krant is het een 'groot' succes geworden, want zij had na iets meer dan een maand al 3000 abonnees.

Ik kon me echter het meest vinden in het standpunt van Paul Lewis. Net zoals hem vind ik het absoluut geen goed idee. Als journalist niet, maar ook niet als lezer. Als je als journalist achter een paywall verdwijnt, hoe kan je dan nog in contact komen met je publiek? Niet iedereen die je zou willen bereiken met je verhaal, gaat willen betalen voor een artikel op internet en als niemand wil betalen, waar sta je dan als topjournalist? Natuurlijk gaan er mensen zijn die wel voor online nieuws willen gaan betalen, kijk maar naar het succes van De Tijd. Maar dit is een nichepubliek. Een grote groep mensen ga je als journalist zo nooit kunnen bereiken.

Als toekomstig journaliste is het misschien wat gevaarlijk om het volgende te zeggen, maar ik zou ook niet willen betalen voor online kranten. Gratis en véél nieuws, is toch net hetgene dat het internet zo interessant maakt? En volgens mij ben ik niet alleen die er zo over denkt, kijk maar naar die miljoenen mensen die films, series, muziek en wat nog downloaden... We houden allemaal van een goede film, maar nog meer als we hem gratis kunnen verkrijgen, nee?

Ik sla even een zijstraat in...

Is met "hey milfke" worden nageroepen een eerste teken van ouderdom?

Ergernis

Het NMBS-personeel had er vandaag blijkbaar geen last van, maar ik des te meer! Wat heb ik me geërgerd en, voor de eerste keer, hoera voor m'n blog die nu de perfecte uitlaatklep blijkt te zijn. 

Om 12.31u kwam ik aan op het pleintje voor het station en ik twijfelde. Om 12.38u zou m'n trein vertrekken richting het verre Limburg... Moest ik spurten om de trein te halen of had ik nog even tijd om aan een automaat een enkel kaartje te betalen? Vertrouwend op "techniek" stapte ik het station binnen. Daar was het plots 7 minuten later en hoorde ik door de micro aankondigen dat mijn trein NU ging vertrekken. "Lomperik", dacht ik bij mezelf. Typisch iets voor mij om m'n horloge niet juist te hebben staan. Tot ik op de kleine klok in het station keek...Volgens deze klok had ik nog 3 minuten. En nog een andere klok gaf me nog 5 minuten. Zoveel klokken en geen enkele die juist liep. Kortom, ergernis 1: de NMBS wist vandaag niet hoe laat het was. (Hoewel, het loket dat om 12.28u (écht waar) moest sluiten, was inderdaad netjes gesloten. Hier wist iedereen hoe laat het was)

Ergernis 2: ik slaag er precies altijd in om in de verkeerde rij te gaan staan. Omdat ik nu toch 40 minuten moest wachten op een volgende trein, dacht ik van de gelegenheid gebruik te maken om m'n campuskaart te verlengen. "Goed plan!" dacht ik, "dan is papa ook weer tevreden." 7 mensen stonden voor me, dus zo lang kon het niet duren. Maar, eerdere rij-keuzes in het achterhoofd houdend, had ik beter moeten weten. De rij naast me ging dubbel zo snel. Dubbel zo snel! In die rij gaan staan, was echter ook geen oplossing, want alle andere wachtenden hadden deze snelheid ook opgemerkt. Dus bleef ik staan en ergerde ik me maar wat. 7 mensen...dat kon niet lang duren.

Ondertussen ging de printer kapot, moest er even gelachen worden met de collega's, werd er nog wat langer gestaard naar de printer en bewoog de man achter het loket steeds trager. 30 minuten waren intussen voorbij en ik werd wild.  3 mensen achter mij hadden hun trein gemist en de man die achter het loket zou moeten zitten, zat er niet meer. En dat aan het loket voor 'onmiddellijk vertrek + treinkaarten'. Ook dat nog... Wie vond het een logisch idee om voor deze twee categorieën EEN loket te maken?

Nog 8 minuten en 6 mensen voor mij, besefte ik dat ik ook deze trein zou missen. Naar de automaten dus!  Mijn strijd was jammer genoeg nog niet gestreden, want, ergernis 3, de automaat kon m'n bankkaart uiteindelijk niet lezen. Misschien mijn eigen schuld, maar ik steek het op mijn bank die blijkbaar alleen in Portugal en Maaseik gekend is. (ik zeg niet welke bank het is, want dan wordt er nog meer met mijn Limburg-zijn gelachen:))

Gelukkig kon ik nog net het laatste ritje van de rail-pass van de mama van een vriend gebruiken, die het zelf eigenlijk nog nodig had. De trein heb ik nog net gehaald en toen ik het eindstation bereikte bedacht ik me:

Zoveel moeite gedaan voor een kaartje, en dan komt niemand het controleren!!     

Why I Blog?

Voorlopig kom ik nog niet verder dan "omdat het moet" maar hopelijk heb ik binnen enkele weken een betere drijfveer gevonden. Deze vraag stelde ook Andrew Sullivan zichzelf op zijn blog en gelukkig weet hij, in tegenstelling tot mezelf, wél perfect waarom hij blogt.

"The simple experience of being able to directly broadcast my own words to readers was an exhilarating literary liberation." Voor Sullivan is een blog dus de ideale manier om je gedachten te ordenen door middel van snelle en korte posts waardoor je met lezers in contact kunt komen en in discussie kunt gaan. Voor Sullivan is een goede blog dan ook "your own private Wikipedia."

Ikzelf ervaar het zo helemaal niet. Wellicht moet dit nog komen naarmate ik wat regelmatiger posts online zet, maar op dit moment verschijnen mijn woorden niet vloeiend op het scherm. Ik lees en herlees mijn tekst om vervolgens helemaal opnieuw te beginnen, wat mijn zin tot bloggen totaal niet bevordert. Begrijp me niet verkeerd, het is ook niet zo dat ik een grondige hekel heb aan deze vorm van journalistiek maar ik reken mezelf toch nog tot het kleine groepje sceptici. Bovendien heb ik wekenlang mijn hoofd liggen breken over een passend thema voor mijn blog. Uiteindelijk heb ik dan maar besloten om over mezelf te bloggen...Niet meteen een onderwerp met journalistieke ambities, maar kom, laat mezelf het thema dan maar zijn. 

Wat me uiteindelijk het meest is opgevallen, is Sullivans mening over het ideale blogbericht: kort, geschreven zonder er al te veel over te hebben nagedacht want "No one wants to read a 9,000-word treatise online." Waarom doet hij het dan zelf?! Als je in je hele betoog een pleidooi houdt voor korte berichten, moet je zelf geen verhaal van 5237 woorden (8 volle Word-pagina's) online zetten. Zoals hij zelf al zei: niemand wil dat lezen. 

Het is écht herfst...

Het was lang geleden dat ik op 1 november nog eens op een kerkhof was, en na vandaag weet ik weer waarom. Met overleden familieleden geconfronteerd worden, is voor niemand leuk maar dat maakte mij vandaag niet per se ongelukkig. Wat me wel de hele dag heeft beziggehouden, is mijn opa, die ieder jaar op 1 november, moedig de graven van zijn familie en vrienden afgaat. En ieder jaar worden het er meer. Het moet  verschrikkelijk  voor hem zijn om de mensen, waarmee hij zo'n groot deel van zijn leven heeft gedeeld, één voor één te moeten afgeven. En dan nog blijft hij zijn vrolijke zelf, lachend en moppen tappend met zijn kleindochters.  Toch heeft me deze gedachte vandaag niet losgelaten en op een dag als vandaag denk ik dus écht dat vroeger alles beter was.