Why I Blog?

Voorlopig kom ik nog niet verder dan "omdat het moet" maar hopelijk heb ik binnen enkele weken een betere drijfveer gevonden. Deze vraag stelde ook Andrew Sullivan zichzelf op zijn blog en gelukkig weet hij, in tegenstelling tot mezelf, wél perfect waarom hij blogt.

"The simple experience of being able to directly broadcast my own words to readers was an exhilarating literary liberation." Voor Sullivan is een blog dus de ideale manier om je gedachten te ordenen door middel van snelle en korte posts waardoor je met lezers in contact kunt komen en in discussie kunt gaan. Voor Sullivan is een goede blog dan ook "your own private Wikipedia."

Ikzelf ervaar het zo helemaal niet. Wellicht moet dit nog komen naarmate ik wat regelmatiger posts online zet, maar op dit moment verschijnen mijn woorden niet vloeiend op het scherm. Ik lees en herlees mijn tekst om vervolgens helemaal opnieuw te beginnen, wat mijn zin tot bloggen totaal niet bevordert. Begrijp me niet verkeerd, het is ook niet zo dat ik een grondige hekel heb aan deze vorm van journalistiek maar ik reken mezelf toch nog tot het kleine groepje sceptici. Bovendien heb ik wekenlang mijn hoofd liggen breken over een passend thema voor mijn blog. Uiteindelijk heb ik dan maar besloten om over mezelf te bloggen...Niet meteen een onderwerp met journalistieke ambities, maar kom, laat mezelf het thema dan maar zijn. 

Wat me uiteindelijk het meest is opgevallen, is Sullivans mening over het ideale blogbericht: kort, geschreven zonder er al te veel over te hebben nagedacht want "No one wants to read a 9,000-word treatise online." Waarom doet hij het dan zelf?! Als je in je hele betoog een pleidooi houdt voor korte berichten, moet je zelf geen verhaal van 5237 woorden (8 volle Word-pagina's) online zetten. Zoals hij zelf al zei: niemand wil dat lezen.